ภาษาถิ่นของประเทศจีน

ปัจจุบันภาษากลางที่ใช้กันเป็นมาตรฐานทั่วประเทศจีนคือภาษาจีนกลาง (Mandarin Chinese) และการออกเสียงที่ต่างกันไปตามถิ่นต่างๆหรือมีภาษาพูดสำเนียงต่างกัน  ดังนี้

1. ภาษาถิ่นสำเนียงภาคเหนือ (北方方言běifāng fāngyán) มีภาษาปักกิ่งเป็นหลัก นิยมพูดในกลุ่มคนที่อาศัยตามริมฝั่งน้ำทางตอนเหนือของแม่น้ำฉางเจียงและเจิ้นเจียงขึ้นไป และจิ่วเจียงทางตอนล่าง เสฉวน หยุนหนาน กุ้ยโจว และทางตะวันตกเฉียงเหนือของหูเป่ย หูหนาน นอกจากนี้ยังรวมถึงทางตอนเหนือของกว่างซี (กวางสี)
2. ภาษาถิ่นแถบเซี่ยงไฮ้-เจียงซู-เจ้อเจียง (吴方言wú fāngyán) มีภาษาเซี่ยงไฮ้เป็นหลัก นิยมทางตอนใต้ของแม่น้ำฉางเจียง ในมณฑลเจียงซู และทางตะวันออกของเจิ้นเจียง (ไม่รวมตัวเมืองเจิ้นเจียง) และมณฑลเจ้อเจียงเกือบทั้งหมด
3. ภาษาถิ่นแถบหูหนาน (湘方言xiāng fāngyán) มีภาษาฉางซาเป็นหลัก นิยมทางแถบมณฑลหูหนาน
4. ภาษาถิ่นแถบเจียงซี (赣方言gàn fāngyán) มีภาษาหนานชังเป็นหลัก นิยมทางแถบมณฑลเจียงซี (ยกเว้นตามริมน้ำทางตะวันออกและตอนใต้) และทางตะวันออกเฉียงใต้ของหูเป่ย
5. ภาษาถิ่นแคะ (客家方言kèjiā fāngyán) มีภาษาถิ่นอำเภอเหมยเซี่ยนเป็นหลัก นิยมทางแถบตะวันออก ตอนใต้และตอนเหนือของมณฑลกวางตุ้ง แถบตะวันออกเฉียงใต้ของกว่างซี ฝั่งตะวันตกของมณฑลฝูเจี้ยน (ฮกเกี้ยน) และตอนใต้ของมณฑลเจียงซี รวมถึงบางแห่งในหูหนานและซื่อชวน 
6. ภาษาถิ่นฮกเกี้ยนเหนือ (闽北方言mǐn běifāngyán) มีภาษาฝูเจี้ยน (ฮกเกี้ยน) เป็นหลัก นิยมทางแถบเหนือของมณฑลฝูเจี้ยน และที่ไต้หวัน ชาวจีนโพ้นทะเลที่อาศัยอยู่ในประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของจีนบางส่วนก็ใช้ภาษาถิ่นหมิ่นเป่ยด้วย
7. ภาษาถิ่นฮกเกี้ยนใต้ (闽南方言mǐnnán fāngyán) มีภาษาถิ่นเซี่ยเหมินเป็นหลัก ภาษาถิ่นในกลุ่มนี้ที่คนไทยคุ้นเคยกันดี คือ ภาษาแต้จิ๋ว ภาษาถิ่นฮกเกี้ยนใต้นิยมใช้ทางแถบใต้ของมณฑลฝูเจี้ยน บางพื้นที่ทางแถบตะวันออกของมณฑลกวางตุ้ง และในหมู่เกาะไห่หนัน (ไหหลำ) รวมถึงไต้หวัน
8. ภาษากวางตุ้ง (粤语yuè yǔ) ผู้ใช้ภาษากวางตุ้งกระจายกันอยู่ในมณฑลกวางตุ้ง มณฑลกวางสี เกาะฮ่องกง มาเก๊า และไหหลำ